Historia

Łódzkie dzielnice formalnie mają swój początek w 1946 r. Wtedy to dokonano podziału administracyjnego i wytyczono granice trzech dzielnic : Północ, Południe i Śródmieście.
W roku 1954 dokonano zmiany podziału administracyjnego, tworząc siedem dzielnic: Bałuty, Staromiejska, Widzewa, Chojny, Ruda, Polesie i Śródmieście. Od 1 stycznia 1960 r. rozpoczęło się funkcjonowanie pięciu dzielnic – Bałut, Widzewa, Śródmieścia, Górnej i Polesia.
Od 1 stycznia 1993 zniesiono podział na dzielnice i Łódź stała się jednolitą gminą miejską, od 1 stycznia 1999 – na prawach powiatu.

Spośród istniejących po 1960 roku dzielnic – Bałuty i Widzew zostały nazwane od dawnych wsi znajdujących się mniej więcej w centrum tych dzielnic, które zostały włączone do miasta już w 1915 r. Dzielnica południowa, gdzie istniało dawniej kilka wsi, została nazwana od głównego rynku dzielnicy zwanego niegdyś Rynkiem Górnym (obecnie Plac Reymonta).

Tereny obecnego Polesia były do 1945 r. najmniej zurbanizowane – Karolew, Retkinia – obecnie duże osiedla mieszkaniowe, były bardzo długo wsiami otoczonymi lasami. Obecna nazwa dzielnicy ma w zamyśle określać tereny, który wyrosły na terenach po dawnym lesie – "po-lesie".